Berging "Ocean Ranger" een terugblik op de berging.
Met een brullend geluid steeg de Boeing op, richting Halifax. Nog een laatste blik op St. John's en New Foundland met zijn ontelbare meren, zijn dennenbomen en kale rotsen.
Het is nu al weer enige maanden geleden dat ik aankwam in dat kleine stadje. Die zelfde avond, 29 juni 1983, bracht ik nog een bezoek aan de bergingsbak "Ocean Servant 2", die al enige dagen in de haven lag, omdat de Canadese autoriteiten, na de duikongevallen, tijdelijk de werkvergunning hadden ingetrokken. De tijd in St. John's werd goed benut met het verder uitrusten van de bak en het installeren van een saturatie duiksysteem voor de Canadese duikers.
Ondertussen moesten de vele autoriteiten ervan worden overtuigd, dat de hele wrak-opruimingsoperatie technisch nog steeds haalbaar was. Voor dit doel werd een rapport geschreven, dat ter goedkeuring zou worden rondgestuurd.
De berekeningen ten aanzien van het omhoog komen en opdrijven van het wrak moesten worden herzien. Dus daar zat ik dan met grote blauwdrukken verspreid over de vloer en het bed, de rekenmachine warm van al het gereken. Het rapport werd ruim een week later goedgekeurd door alle autoriteiten. Dit ondanks het feit dat er niet met vijf decimalen achter de komma was gerekend en dat er geen wetenschappelijke computer output in zat.
Terwijl de discussies over het rapport aan de gang waren, werd aan boord van de "Ocean Servant 2" het duiksysteem getest door een nationale duikexpert.
Na wat geharrewar werd ook dit systeem goedgekeurd.
Helgroen licht voor vertrek werd gegeven, mits de Canadese Coast Guard tevreden was over de veiligheid van alle opvarenden en daar moest nog even over gepraat worden, vlak voor het vertrek. Was de bak wel geclassificeerd voor het aan boord hebben van z'n 42 opvarenden? Hoe zat het met de hoeveelheid reddingsvlotten en zwemvesten? En waarom was er geen sprinklersysteem in de accommodatie ruimtes?
Allemaal zaken die in de laatste uren moesten worden verbeterd of uitgepraat. Maar daar gingen ze dan toch, langzaam het zeegat uit, gesleept door de "Seaforth Conqueror".
Een klein groepje, waaronder ikzelf, bleef achter op de kade. De rust was weergekeerd in St. John's.
Ondertussen was besloten om mij in St. John's te stationeren als praatpaal voor de vele autoriteiten, die zich 24 uur per dag bemoeiden met de operatie. Een belangrijke taak was dan ook het op de hoogte houden van al deze belangrijke personen. Dit kwam neer op het distribueren van een dagelijks voortgangsrapportje dat via het hoofd kantoor van de "Ocean Servant 2" kwam.
Deze rapportjes wekten vaak vragen op, die moesten worden beantwoord.
Tot de verdere werkzaamheden behoorde o.a. het in de gaten houden van de "Jacoba 2"(de werkboot die was achtergebleven in St. John's) het af en toe maken van nieuwe berekeningen, het begeleiden en bezighouden van aflossers, schuim- en explosie-experts en het organiseren van de wekelijkse helikoptervlucht naar de bak.
Met deze helikopter werden zaken als proviand, wasgoed, gereedschap, aflossers, inspecteurs en niet te vergeten, de broodnodige post overgevlogen.
Terwijl op de "Ocean Servant 2" de ene tegenslag na de andere moest worden verwerkt (een kleine greep: eindeloze stormen, zware deining, breken van ankerdraden, verliezen anker-gewicht duikbel, ronde gaten bleken vierkant te zijn geboord etc.) deelde de immigratie-ambtenaar mij mee, dat ze besloten hadden mij een werkvergunning te verlenen.
De poging een Nederlands sprekende scheepsbouwer, geboren op New Foundland te vinden, die óók nog in dienst van Wijsmuller was, had blijkbaar geen succes opgeleverd (hetgeen ook wel te verwachten was).
Met de werkvergunning kon ik eindelijk berekeningen maken, zonder daarbij de wet te overtreden! Ter viering van dit feit heb ik meteen maar een nieuwe set batterijen aangeschaft. Die nieuwe batterijen bleek ik direct hard nodig te hebben, toen enkele dagen later het nieuws doorkwam dat de "Ocean Ranger" gedeeltelijk omhoog was gekomen. Geheel volgens plan en toch een beetje onverwacht.
De stemming op de "Ocean Servant 2" en op de wal sloeg meteen om. Iedereen was in rep en roer. Volgens de nieuwste berekeningen zag het er gunstig uit en ook de weersverwachting was niet ongunstig. Snel werd het bergingsplan aangepast en de voorbereidingen voor het leegblazen van de laatste tanks werden uitgevoerd.
Op vrijdag 19 augustus 1983 was het dan zover. Een paar uur nadat de helikopter met enkele inspecteurs van de overheid de "Ocean Servant 2" had verlaten, kwam de "Ocean Ranger" langzaam omhoog, totdat beide pontons aan de oppervlakte waren.
Een paar chaotische dagen braken aan. Springstoffen om de originele ankerdraden van de "Ocean Ranger" door te springen werden aan boord gebracht. Na enige mislukte pogingen brak het wrak toch los uit zijn verankering, een anker van de "Ocean Servant 2" met zich mee sleurend.
Het konvooi ging hierna op weg, richting uiteindelijke dumpplaats.
Op de kop de "Typhoon" en de "Balder Borkum", die na wat problemen toch gecharterd was. De "Ocean Servant" sloot de rij.
Na het ontvangen van een stormwaarschuwing is midden in de nacht nog een supply-boot ingehuurd als stand-by schip. De storm kwam een dag later dan verwacht, maar resulteerde in het voortijdig zinken van de "Ocean Ranger".
Terwijl een nieuw steekspel met de autoriteiten begon over de consequenties hiervan, werd het voor mij tijd de koffers te pakken en deze uithoek te verlaten."